Κραυγή γένους ουδετέρου

Από τον τίτλο θα νόμιζε κανείς ότι θα μιλήσω για LGTBQI..ABΓΔΕΖ..

Μπα δεν ήρθε η ώρα.

Αν είναι να βρεις την ουσία αυτού που πρόκειται να διαβάσεις και θες ταμπελίτσα αυτή είναι: Πολλαπλή διαχείριση κρίσεων.

Θα μιλήσω για ό,τι βαραίνει εμένα.

Εσύ μίλα για ό,τι βαραίνει εσένα.

6 χρονών. Μπαλκόνι. Αδερφή και μαμά. Κλάματα. Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Ένας πατέρας φεύγει. Παίρνω τον ρόλο του καραγκιοζάκου. Αδερφή παίρνει τον ρόλο του προστάτη. Μαμά παίρνει τον ρόλο του σούπερ ήρωα!

11 χρονών. Διαζύγιο. Λες και χώρισα εγώ. 11 χρονών έψαχνα να καταλάβω από πού ήρθε αυτή η ασχήμια για το σώμα και τον εαυτό μου. Ή δεν έψαχνα τίποτα κι ήθελα μόνο να παίζω μπάλα, sega mega drive, σκοινάκι με τον Γιώργο από το σχολείο γιατί τα κορίτσια είχαν όλο μυστικά και μου την έσπαγαν. Κατηγόρησα την μάμα γιατί ήταν η μόνη που ήταν εκεί για να κατηγορήσω. Της έβαλα φρένο στην προσωπική της ζωή με την στάση μου αλλά πού να ήξερα από τι χωρίζουμε; Αφού μπαμπάς για μένα = καπετάνιος = απών = ξένος = ένας κύριος που μας φέρνει δώρα σαν τον άγιο βασίλη. Ποιό παιδί θέλει να το χάσει αυτό; Να έχεις ευθύνες σ έναν γονέα λιγότερο από τους περισσότερους και να τον βλέπεις μια φορά τον χρόνο και να παίρνεις και δώρα και παιχνίδια;!!! Μπόμπα. Προφανώς δεν με ένοιαζαν τόσο αυτά ούτε και τότε αλλά κοιτώντας το σαν πιο μεγάλη το διαζύγιο είναι κάτι που δεν το κατάλαβα γιατί μου χάλασε τον ψυχισμό αφού έτσι κι αλλιώς εγώ ήμουν χαρούμενη και δεν είχα ανάγκη από μπαμπά. Είχα την μαμά μου, την αδερφή μου, την γιαγιά μου και τον θείο. Κι ήμουν πάντα ΜΙΑ ΧΑΡΑ μ αυτά!

13-15 χρονών. Δεν καταλαβαίνω τα κορίτσια. Με συμπαθούν επειδή κάνω αστεία. Τα αγόρια που μ αρέσουν δεν με κοιτάνε ή είναι φίλοι μου και θέλουν τις φίλες μου. Στα μαθήματα τα θεωρητικά είμαι σαίνι στα θετικά σκράπας άρα διαλέγω τον δύσκολο δρόμο των μαθηματικών. Κλάματα άπειρα γι αυτά! Κι όμως τα κατάφερα.. πάντα όμως ήθελα να λέω την άποψή μου. Θυμάμαι τα Κείμενα - Ελληνική Λογοτεχνία τι χαρά ήταν αυτή να εκφραστώ!! Η μουσική ίσως μ άρεσε τότε κι ήθελα να μάθω πιάνο. Η μαμά είχε κουραστεί από την αδερφή και την κιθάρα της και δεν με έγραψε. Μετά ήθελα να τρέχω μάλλον και με πήγε μια μέρα στο στίβο αλλά ήταν κλειστός και δεν ξαναπήγα. Γράφτηκα μπάσκετ και πήγαινα συχνά, πήγα και παραδοσιακούς χορούς γιατί πήγαιναν κάποια παιδιά από το σχολείο. Δεν ξέρω τι ήθελα τελικά. Δεν φταίει κανείς. Έπαιζα πολύ με τα παιδιά της γειτονιάς κι ήμουν τέρμα χαρούμενη μ αυτά που είχα πάντα. Αξέχαστη παιδική ηλικία!

Μπαίναμε στις κούτες των ψυγείων από το ηλεκτρολογικό μαγαζί του Γαλατά στην γειτονιά, κάναμε τρύπες και περπατούσαμε μέσα στην κουτά και τους δρόμους 3-4 παιδιά μαζί. Μια μέρα έσπασα το χέρι μου. Ήταν μια μέρα πριν τον σεισμό του '99 αλλά μου άξιζε που το έσπασα γιατί έκανα βλακείες. Ο Κυριάκος μου κράτησε το κεφάλι και δεν έσπασα το κεφάλι. Ο κύριος Φάνης έμενε κοντά εκεί που έπεσα που μας έδινε πατατάκια κι ο κύριος Θάνος που χαιρετιόμασταν συνεχώς. Η Ναταλία ήταν απομωνομένο παιδί, λίγο μικρομέγαλο. Εμένα με συμπαθούσε, όπως οι περισσότεροι αλλά δεν ήθελα να με δεσμεύει με το να κάνουμε παρέα στο σπίτι της μόνο. Ήθενα να κάνω παρέα μ όλα τα παιδιά. Πάντα με πίεζαν οι άνθρωποι που βάζουν εξαιρέσεις και διαχωρίζουν αλλά στο τέλος κάνω παρέα μ όλους πάντα! Οπότε κλάιν ρε! Δεν πα να κατουράτε τις ταμπέλες σας. Εγώ δεν τσιμπάω.

Κάναμε βραχιόλια από τις πευκοβελόνες. Κάναμε ποδήλατο. Πολύ ποδήλατο. Το 1ο μου χαστούκι, και μοναδικό, το έφαγα από την μάνα μου για το ποδήλατο. Είχα πάει πολύ μακρυά για τα δεδομένα παιδιού. Στον δρόμο είχα δει τον κύριο Λευτέρη που πολύ τον συμπαθούσα και τον χαιρέτησα όλο χαρά και με ρώτησε "Πας καλά παιδάκι μου; Τι κάνεις εδώ; Ακολούθησε με να σε πάω σπίτι σου η μάνα σου έχει τρελαθεί." Μέχρι τότε εγώ γέλαγα εν τω μεταξύ, ΚΟΣΜΑΡΑΑΑΑ! χααχαχα

Φόραγα γυαλιά τότε και με το που έφτασα η μάμα μου είπε "Βγάλε τα γυαλιά!" Δεν τα έβγαζα γιατί καταλάβαινα ότι θα την έτρωγα. Ε τα έβγαλα κι έφαγα το 1ο μου χαστούκι εκεί μπροστά σε όλους. Δεν ντράπηκα. Στενοχωρήθηκα που στενοχώρησα την μάνουλα μου.

Παίζαμε πολύ μ ένα αγόρι και την αδερφή του. Κάθε απόγευμα στις 5-6μμ μέχρι να βγουν οι μάνες μας να μας φωνάξουν το βραδάκι. "Κυριάκοοοο", "Αλέξιααααα". Δέσποινα η δική του μάνα. Αγγελική η αδερφή του. Κάναμε σκοινάκι. Τρέχαμε. Παίζαμε κουζινικά και ποδόσφαιρο στο γηπεδάκι και στην αυλή τους και οι πευκο-βελόνο-δημιουργίες στο δικό μου σπίτι στην είσοδο.

Η Αγγελικούλα ήταν άρρωστη. Το ξέραμε από τότε ή λίγο πιο μετά γιατι σαν μικρό μου έπαιρνε και κάποια χρόνια να συνειδητοποιήσω τι μου έλεγαν. Ακόμα μου παίρνει χρόνο η συνειδητοποίηση γενικά. Κάτι στον εγκέφαλο είχε. Κάτι σημαντικό. Θυμάμαι την αντίδραση της γιαγιάκας μου όταν το έλεγε. Δεν καταλάβαινα τι. Είχα φύγει από την Αθήνα και σπούδαζα στο πανεπιστήμιο μαθηματικά όταν μου είπε η γιαγιά μου ότι ο Κυριάκος πέθανε από την ίδια αρρώστια με την αδερφή του. Η Αγγελική ζει ακόμα έγινε γιατρός.

17 χρονών. Πανελλήνιες. Στα 16 καθόμουν σ άλλη τάξη και στην Γ' Λυκείου μας έκαναν μια ανακατανομή μάλλον λόγω θεωρητικής και θετικής κατεύθυνσης ούτε που θυμάμαι. Δεν έκανα παρέα σχεδόν με κανέναν. Όλοι κάποιο θέμα είχαν. Καθόμουν μόνη μπροστά μπροστά κι ήθελα να περάσω στο Φυσικό. Χωρίς αιτία απλά έτσι μου έκατσε. Μ άρεσε η Φυσική Γενικής βασικά. Θωμάς ο αρχιβλάκας που μου έκανε booling όταν σηκωνόμουν να λύσω άσκηση στα Μαθηματικά Κατεύθυνσης, για τα οποία μαθηματικά έκλαιγα και αφού γύριζα από το φροντιστήριο.

Σοφία. Κάθισε δίπλα μου και γίναμε φίλες. Ζωγράφιζε, άκουγε μουσική κι ήταν ήσυχη. Εγώ φυτό. Πρόσεχα κάθε λέξη των καθηγητών. Βολευτήκαμε γιατί θέλαμε κι οι 2 την ησυχία μας. Μια μέρα μου έδειξε τσάκ με μια κίνηση πάνω στο θρανίο την κασετίνα της για να δω το περιεχόμενό της. Μέσα είχε ένα κοπίδι. Και την κοιτάω και μου λέει "Κόβω τις φλέβες μου." και σηκώνει μανίκια και μου δείχνει τα σημάδια. Μόνο αυτό. Εγώ εμένω ακίνητη και της λέω "Τι θέλεις να κάνω γι αυτό;" ή κάτι τέτοιο ήρεμο την ρώτησα και μετά γύρισα το βράδυ στην μαμά μου που πάντα καταλάβαινε τι είχα και της το είπα και πλάνταξα στο κλάμα. Η μαμά μίλησε με ψυχολόγο και μου είπε ότι δεν μπορούσα να το διαχειριστώ καλύτερα. Η μαμά δούλευε πολύ και πιο μικρή με φύλαγε η Καίτη που έπλεκε και καθόταν πάντα σ ένα μικροσκοπικό για τα κυβικά της καρεκλάκι ενώ το έκανε αυτό και με πήγαινε και λαϊκή. Εκεί έμαθα την λαϊκή και με την γιαγιά φυσικά! (Δεν είπα για την Καίτη κι ήθελα γι αυτό το κάνω εδώ. Την αγαπώ!)

Με την Σοφία κάπου μάλλον σκληραγωγήθηκα, άκουγα όλους τους πόνους της και βάλαμε στόχο μαζί οι 2 μας μόλις δώσουμε πανελλήνιες να μου δώσει το κοπίδι, σημάδι ότι σταματάει εκεί για πάντα και το έκανε. Δεν ξέρω αν το έχω κρατήσει. Γιατί γενικά έχω κρατήσει διάφορα άχρηστα πράγματα αλλά αυτά βρίσκονται στο μητρικό, γιατί μητρικό είναι κι όχι πατρικό.

18-19 χρονών. Στην αρχή μπλιάξ δεν μ άρεσε καθόλου το νέο μέρος και το πανεπιστήμιο και τίποτα δεν μ άρεσε. Η μάνα κι η αδερφή μου πάντα εκεί μαζί μου να με βοηθήσουν να προσαρμοστώ. Η αδερφή έκατσε έναν ολόκληρο μήνα μαζί μου μέχρι να συνηθίσω την "φοιτητική ζωή". Τελικά έζησα εκεί 12 υπέροχα χρόνια!

19 χρονών το 1ο μου φιλί.

20 χρονών σεξ done. Δεν θέλω να πω για τις σχέσεις μου. Χέσε με!

Όλη μας την ζωή για τις σχέσεις μας λέμε.

Θα πώ μόνο ότι όλα λειτούργησαν καλά και τώρα έχω από αυτές τις σχέσεις που έκανα στα χρόνια 19-29 χρονών έχω έναν απίθανο αδερφό που δεν ήταν ποτέ σε τίποτα ερωτικός αυτός σε εμένα ούτε κι εγώ σ αυτόν και έναν απίθανο σύντροφό που ήταν από όλα τα σύμπαντα ερωτικός αυτός σε εμένα κι εγώ σ αυτόν. Τον γνώρίζω μόλις 1 χρόνο γιατί τώρα είμαι 30 χρονών και 2-3 μηνών και τον θέλω δίχως αύριο νύχτα και μέρα. Σαρκικά, πνευματικά, ανθρωπιστικά κι όλα τα -ικα που μπορούν και δεν μπορούν να διατυπωθούν.

29-30 χρονών. Μετακόμιση μετά από 5 χρόνια συγκατοίκησης με τον αδερφό κι άλλα 6 πιο πριν που ζούσα μόνη μου. Μετακόμιση εκεί που είχα να ζήσω από τα 17 μου χρόνια.. μετά από 12 χρόνια δηλαδή. Φρίκη. Ταξίδι σε ήπειρο μακρυνή πριν από την μετακόμιση αυτή. Για 21 πονεμένες ημέρες για εθελοντισμό ζήσαμε χωρίς ηλεκτρισμό. Μαζί κι ο σύντροφος μαζί. Πληγές από εκεί - κυρίως κούραση - αλλά και μαθήματα.

Αλλαγές στα μέσα μου. Μια εγχείριση. Όλα καλά. Αλλαγές στα κιλά μου. 10-20 κιλάκια. Όλα καλά τα χάνουμε. Αλλαγές στα εργασιακά. Όλα καλά. Όλοι προσπαθούμε. Αλλαγές στα οικογενειακά και στα θέματα υγιείας. Όλα καλά και όλα άσταστα για τον μπαμπά. Τον συγχώρεσα. Μεγάλο μανίκι περνώ και την μαμά μου αγαπώ. Σύνταξη εκείνης, την ευτυχία της φορτώνει στο λογισμικό της που είχε ξεχάσει κάπου για χρόνια να πατήσει το update. Αδερφή κλάματα για αγάπες. Ελπίδα για έρωτα συθέμελο!

Ιοί και πανηγύρια η ζωή μας και μια τρέλα παγκόσμια.

Το παιδί που είμαι αγαπώ κι αυτό θα κάνω οδηγό να με βγάλει από το σκατό.

Το οφείλω στον εσώτερό μου εαυτό να μου λέω Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Ευχαριστώ την ζωή που μου φέρεται με υπεροχή.

Δεν μ αφήνει να βαλτώνω ακόμα και στις στιγμές που βαλαντώνω.

Τις χρειαζόμαστε κι αυτές κι ας τις θεωρούμε λυπητερές.

Φίλοι, μάνα κι αδερφή σας αγαπώ τρομακτικά πολύ!

Την ψυχή μου σας χαρίζω εδώ να

και να θυμάστε μοναχά

πώς χάρηκα όλες τις στιγμές

που έζησα για να δω τις καρδιές σας τις καυτές!!!

Σας λατρεύω! <3